Preminuo reditelj Puriša Đorđević

Rođen je na Đurđevdan 6. maja 1924. godine. Pre izbijanja Drugog svetskog rata bio je član SKOJ-a, a odmah po izbijanju ustanka, pristupio je partizanima. Zarobljen je i poslat u Zavod za prinudno vaspitanje omladine u Smederevskog Palanci.

Posle rata počeo je da radi kao novinar u Politici 1946. godine. Ubrzo postaje urednik Filmskih novosti, a kasnije režira dokumentarne filmove.

Snimio je više od 80 dugometražnih igranih i kratkometražnih filmova, za koje je nagrađivan od Venecije do Rio de Žaneira.

Njegova tetralogija – Devojka, San, Jutro, Podne, uz dodatak Biciklista i Kros kontrija, jedinstvena je celina u istoriji našeg filma i nastala je u periodu od 1965. do 1970. godine.

Prepoznatljiv po anarhičnoj, fragmentarnoj dramaturgiji i svojevrsnoj filmskoj lirici, Puriša Đorđević se pamti i po tome što su njegovima delima kao filmski glumci debitovali Mija Aleksić, Neda Arnerić, Drago Čuma, Ljubica Ković, Pepi Laković, Jelena Žigon, Radmila Guteša…

Tema njegovih filmova su ljubav i rat, preciznije – ratne ljubavi kroz optiku poezije i fatalističkog morala i hrabrosti da se kroz ironiju i cinizam o nedodirljvoj revoluciji progovori i drugačije nego što je bilo dozvoljeno.

Dobitnik je mnogobrojnih priznanja:

– Sretenjski orden drugog stepena za naročite zasluge u oblasti filmske umetnosti, povodom –  Dana državnosti Republike Srbije (2016),

– Nagrada za životno djelo Udruženja filmskih kritičara Fipresci Srbija (2012),

– Festival filmskog scenarija u Vrnjačkoj Banji (1997) za film Tango je tužna misao koja se pleše,

– Zlatna arena za režiju filma Jutro (1967),

– Orden Vuka Karadžića.

Objavio je i desetak knjiga, tri pozorišna komada i nebrojeno priča objavljenih u novinama i magazinima. Takođe je bio veoma plodonosan scenarista.

Oženio se 1960. godine Milenom Dravić, sa kojom se kasnije razveo. Iz drugog braka ima ćerku Lidiju.

RTS